C.D. Adufeiras de salitre. Xabier Díaz(Tradicional)

Cunha compensada mestura entre melodías compiladas de cancioneiros e gaiteiros tradicionais e as súas propias creacións, Iván Costa confirma que está entre os grandes da música galega.

A peculiaridade instrumental deste trío é sorprendente; guitarra, zanfona, percusión e voz, conseguindo que percibamos a esencia da música galega.

Pallamallada é o primeiro referente como grupo de mostra de música tradicional de Galicia. Neste CD descubriremos outro folclore.Temas da obra:1 - Danza de xigantes da Pobra // 2 - Canto de seitura-muiñeira // 3 - Romance de cego // 4 - Gala de vodas5 - Mazurca con acordeón // 6 - Reis de Moscoxo-Danzas // 7 - Marcha procesional // 8 - Canto de laboura-muiñeira con birimbau // 9 - Xota-muiñeira // 10 - Fox-trot // 11 - Pregón de afiador // 12 - O burro da tía Lola// 13 - Danza de entroido.

Ramón Sumay fundou en 1943 o grupo Os Areeiras de Catoira. Neste disco ofrécenos un documento con gravacións inéditas do seu repertorio, fundamental na música popular de Galicia.

Diez canciones, en su mayor parte extraídas de los trabajos de campo que el propio grupo realiza, componen el tercero disco de la banda gallega Fiandola. El septeto nacido en 1996 mantiene en “Volta e media” su sonido con un gran protagonismo de los acordeones, clarinete, gaitas y percusiones. Ritmos como las jotas, las muñeiras, los pasodobles o la rumba conviven en el álbum, que se grabó el pasado verano en los Estudios Edisco de A Estrada (Pontevedra).

A arte de escribir debería ser, inescusablemente, realizada sempre por persoas instruídas e capacitadas para tal fin. Neste caso é un gaiteiro o que se ve na tesitura de poñerse a escribir en torno á vida doutro gaiteiro, polo que debería considerarse –cando menos– un ousado, xa que a responsabilidade que adquire é enorme, non tratándose —ademais— de calquera gaiteiro, senón dun dos que sobresaen; dun que empezou no oficio sendo neno e que tan só a morte foi quen de facelo deixar de tocar. Si, e digo ben a morte porque Agustín Lorenzo Loroño, Agustín o Carabinero, o Gaiteiro de Catoira, deixou este mundo de vivos como el sempre dixo que lle gustaría que fose: tocando a gaita. E así foi: mentres daba as primeiras notas da alborada da festa de San Miguel, o patrón da súa propia vila, a escasos metros da súa casa. Aconteceu o 28 de setembro de 1997, cando contaba a idade de oitenta e sete anos, acompañado polo grupo que el fundara alá polo ano 1928: Brisas do Río Ulla. Vestido de gaiteiro recibiu sepultura ó son das gaitas que compañeiros e admiradores tocaron para despedilo ó xeito do que el era: un gran gaiteiro e unha grande persoa. A importancia que ten a presenza deste gaiteiro na historia da música galega é tal que, de non ter existido, é posi ble que non chegasen a crearse institucións tan emblemáticas como Os Rosales, Os Areeiras, Faíscas de Xiabre ou mesma mente Milladoiro. Todas estas figuras da música, e as conse guintes secuelas, poderían ter máis relación co Gaiteiro de Catoira da que se pode intuír a simple vista.