Libro. Cruces e Cruceiros antigos de Vilagarcía de Arousa(Tradicional)

Deliciosa achega poética de Paco Rivas, escritor natural da Mariña lucense.Libro ideal para pais e nais que queiran aprender sinxelas pero preciosas cantigas para arrolar aos seus pequenos/as; e tamén para docentes da área de música de educación primaria e secundaria, pois achega información para a utilización de instrumentos de orquestra Orff, de Seso Durán.Interveñen no disco que acompaña ao libro voces como: Maruxa, Tereixa e Carmen (Fuxan os ventos), Antón Castro (Fuxan os ventos e Tundal); Miro Casabella, Najla Shami, Lydia Botana; Ángela Castro, Montse Ogando, Víctor A. Castro (Tambo).Prólogo de Alonso Montero, presidente da RAG. Ilustracións de Alfonso Otero Regal.CONTIDO:— CD audio: 24 cantigas de nanar, un aloumiño e un arrolo

Paco Rivas (Cervo, Lugo). Filólogo e escritor, foi profesor de galego, asesor de Lingua e Literatura galegas no CEFOCOP de Pontevedra na década dos noventa e é tamén coñecido polo seu labor no ámbito da radio desde a década dos oitenta A terceira entrega da colección Salitre de Cumio, Entre o abalo e a zaranda, é unha boa mostra do inmenso patrimonio inmaterial do léxico do mar creado por xeracións de galegos e galegas da Mariña, que durante tantos anos recolleu e estudou Paco Rivas. Trátase de léxico vivo que, xunto coa fraseoloxía con sabor a salitre, cómpre seguir recollendo e peneirando para que forme parte da Patria da Lingua Galega. Traballos como este contribúen a que haxa máis mar na cultura galega, á vez que permiten que nos dicionarios de galego non só se poida aumentar o número de entradas con mar, senón que algunhas das existentes reflictan un patrimonio marítimo vivo e non museístico.

Desde tempos inmemoriais os pobos foron transmitindo os seus coñecementos, xeración tras xeración a través de historias que exemplifican o saber acumulado. Sobre esa base vivencial e práctica na que se ven inmersos os personaxes das distintas historias, destílase unha sabedoría que sustenta as accións que foron resoltas con maior enxeño. Recompilar un volume destas características, facelo ademais cun límite territorial como se fai neste libro, non é só o resultado dun traballo inxente. Tamén resulta un traballo sociolóxico e de coñecemento de todo un pobo. De aí o seu valor, as historias recollidas aquí viaxaron desde os primeiros séculos da nosa era até os nosos días, pasando oralmente de xeración en xeración até chegar a nós co valor engadido que lle proporciona un gran número de interpretacións que acompasaron a evolución social e tecnolóxica. Agora cando por fin quedan escritas transfórmanse nun patrimonio da cultura que os nosos maiores nos ofrecen como legado. 

O autor, Xosé Ramón Marín Martínez, presenta este traballo que contribuirá a que os nosos gaiteiros e gaiteiras teñan a man unha ferramenta que lles permita coñecer a fondo cal é o proceso de construcción da peza que constitúe a alma da gaita. Sabendo como construíla, será  entón doado manexala e adaptala ás nosas propias necesidades tímbricas e de afinación. Así pois, dende a Asociaciónde Gaiteiros Galegos agardamos que esta nova publicación que agora poñemos nas vosas mans sexa útil e contribribúa a afastar do esquecemento outro anaco do noso coñecemento tradicional.

A arte de escribir debería ser, inescusablemente, realizada sempre por persoas instruídas e capacitadas para tal fin. Neste caso é un gaiteiro o que se ve na tesitura de poñerse a escribir en torno á vida doutro gaiteiro, polo que debería considerarse –cando menos– un ousado, xa que a responsabilidade que adquire é enorme, non tratándose —ademais— de calquera gaiteiro, senón dun dos que sobresaen; dun que empezou no oficio sendo neno e que tan só a morte foi quen de facelo deixar de tocar. Si, e digo ben a morte porque Agustín Lorenzo Loroño, Agustín o Carabinero, o Gaiteiro de Catoira, deixou este mundo de vivos como el sempre dixo que lle gustaría que fose: tocando a gaita. E así foi: mentres daba as primeiras notas da alborada da festa de San Miguel, o patrón da súa propia vila, a escasos metros da súa casa. Aconteceu o 28 de setembro de 1997, cando contaba a idade de oitenta e sete anos, acompañado polo grupo que el fundara alá polo ano 1928: Brisas do Río Ulla. Vestido de gaiteiro recibiu sepultura ó son das gaitas que compañeiros e admiradores tocaron para despedilo ó xeito do que el era: un gran gaiteiro e unha grande persoa. A importancia que ten a presenza deste gaiteiro na historia da música galega é tal que, de non ter existido, é posi ble que non chegasen a crearse institucións tan emblemáticas como Os Rosales, Os Areeiras, Faíscas de Xiabre ou mesma mente Milladoiro. Todas estas figuras da música, e as conse guintes secuelas, poderían ter máis relación co Gaiteiro de Catoira da que se pode intuír a simple vista. 

Segunda entrega do magnífico manual de ensino da gaita galega de Xaquín Xesteira. Neste caso o autor profundiza en técnicas de interpretación máis complicadas e do mesmo xeito que no primeiro texto acheganos un CD cunha ampla selección deexercicios.