Libro. Etno-folk nº 12. Revista Galega de Etnomusicoloxía(Tradicional)

Este traballo pretende afondar un pouco máis nos xogos, recitados e cancións para os máis cativos da casa, converténdose deste xeito nun libro entregado por completo aos xogos musicais iniciáticos. O tratamento das cantigas e recitados que compoñen este libro foron escollidos con moito cariño para que sexan un bo material didáctico para os pais, non se centrando exclusivamente na faceta artística. As músicas son doadas de asimilar, e facilmente reproducibles por pais e nais que non sexan grandes intérpretes ou cantantes profesionais, e as súas letras repetitivas e, maiormente, con temáticas infantís teñen como único fin que poñades todo este material en práctica e a viva voz, sen necesidade de darlle ao “play”. Contén un CD con 38 cancións.

GUÍA DE LOS CASTROS DE GALICIAFRANCISCO LUÍS BOLUDA BARREIRO , MANUEL REBOREDO TAXES , XOSÉ RAFAEL DORRIBO CAOPorque Galicia es un viejo país que viene de tiempo atrás. Porque aún quedan mitos sin contrastar con rigor científico. Porque alrededor de la cultura castrexa son muchas las ignorancias y los mundos por descubrir. Por estas y algunas razones más, era necesaria una «Guía de los castros de Galicia». Los autores dan respuesta alas preguntas que nos podemos hacer sobre los castros: qué son? cómo vivían nuestros antepasados? que ídolos adoraban?... Completa la guía unha descrición de los castros más importantes de Galicia —Santa Tegra, Baroña, San Cibrán de lás...—, cómo se llega a ellos, que se encontró ...

Autora: ROSSANA CASANO PALADINOUnha folla de papel, que se encontraba sobre un escritorio xunto con outras follas iguais ca ela, atopouse un bo día toda chea de signos. Unha pluma, mollada de tinta negrísima, trazara sobre a folla de papel unha morea de debuxos e palabras... Xa non es unha folla de papel, desde agora serás unha mensaxe, e ademais custodiarás o pensamento do home.

Paco Rivas (Cervo, Lugo). Filólogo e escritor, foi profesor de galego, asesor de Lingua e Literatura galegas no CEFOCOP de Pontevedra na década dos noventa e é tamén coñecido polo seu labor no ámbito da radio desde a década dos oitenta A terceira entrega da colección Salitre de Cumio, Entre o abalo e a zaranda, é unha boa mostra do inmenso patrimonio inmaterial do léxico do mar creado por xeracións de galegos e galegas da Mariña, que durante tantos anos recolleu e estudou Paco Rivas. Trátase de léxico vivo que, xunto coa fraseoloxía con sabor a salitre, cómpre seguir recollendo e peneirando para que forme parte da Patria da Lingua Galega. Traballos como este contribúen a que haxa máis mar na cultura galega, á vez que permiten que nos dicionarios de galego non só se poida aumentar o número de entradas con mar, senón que algunhas das existentes reflictan un patrimonio marítimo vivo e non museístico.

O propósito da obra é artellar o caso particular de Vigo e Pontevedra nun estudio máis amplo encol da xénese e as máis sobranceiras vicisitudes da vixente división provincial de Galicia, para tentar deste xeito de paliar a sorprendente lagoa historiográfica que amósase nunha cuestión tan fundamental, non só nesta Comunidade Autónoma senón en toda España. En definitiva, como pódese comprobar, a rivalidade entre Vigo e Pontevedra pola capitalidade provincial –tal como se analiza neste libro- está inserta no marco das divisións provinciais do século dezanove e, lonxe de ser unha mera curiosidade histórica de interese nitidamente anecdótico, nos leva a pensar sobre cuestións esenciais para o futuro do réxime local español.

A arte de escribir debería ser, inescusablemente, realizada sempre por persoas instruídas e capacitadas para tal fin. Neste caso é un gaiteiro o que se ve na tesitura de poñerse a escribir en torno á vida doutro gaiteiro, polo que debería considerarse –cando menos– un ousado, xa que a responsabilidade que adquire é enorme, non tratándose —ademais— de calquera gaiteiro, senón dun dos que sobresaen; dun que empezou no oficio sendo neno e que tan só a morte foi quen de facelo deixar de tocar. Si, e digo ben a morte porque Agustín Lorenzo Loroño, Agustín o Carabinero, o Gaiteiro de Catoira, deixou este mundo de vivos como el sempre dixo que lle gustaría que fose: tocando a gaita. E así foi: mentres daba as primeiras notas da alborada da festa de San Miguel, o patrón da súa propia vila, a escasos metros da súa casa. Aconteceu o 28 de setembro de 1997, cando contaba a idade de oitenta e sete anos, acompañado polo grupo que el fundara alá polo ano 1928: Brisas do Río Ulla. Vestido de gaiteiro recibiu sepultura ó son das gaitas que compañeiros e admiradores tocaron para despedilo ó xeito do que el era: un gran gaiteiro e unha grande persoa. A importancia que ten a presenza deste gaiteiro na historia da música galega é tal que, de non ter existido, é posi ble que non chegasen a crearse institucións tan emblemáticas como Os Rosales, Os Areeiras, Faíscas de Xiabre ou mesma mente Milladoiro. Todas estas figuras da música, e as conse guintes secuelas, poderían ter máis relación co Gaiteiro de Catoira da que se pode intuír a simple vista.