Libro Guía de los castros de Galicia(Edicións do Cumio)

MARÍA TERESA PUIG CALZADILLA , ISAO LLORENS ISHIKAWA , ISAO LLORENS ISHIKAWANon é nada aburrido ser unha árbore, rodeado de animais e xogando co vento e as sombras do sol entre as túas pólas. A noite que Lucas soñou que era unha árbore non sabía que estaba soñando algo realmente especial: un soño no que todos amaban a Natureza e a respectaban.

Se Lucas non pode durmir súa nai senta ao seu carón e cóntalle un conto no que el é o protagonista. Xuntos da man pasean polo bosque e baixo a luz da lúa descobren que se pode ser ao mesmo tempo grande e pequeno.

Paco Rivas (Cervo, Lugo). Filólogo e escritor, foi profesor de galego, asesor de Lingua e Literatura galegas no CEFOCOP de Pontevedra na década dos noventa e é tamén coñecido polo seu labor no ámbito da radio desde a década dos oitenta A terceira entrega da colección Salitre de Cumio, Entre o abalo e a zaranda, é unha boa mostra do inmenso patrimonio inmaterial do léxico do mar creado por xeracións de galegos e galegas da Mariña, que durante tantos anos recolleu e estudou Paco Rivas. Trátase de léxico vivo que, xunto coa fraseoloxía con sabor a salitre, cómpre seguir recollendo e peneirando para que forme parte da Patria da Lingua Galega. Traballos como este contribúen a que haxa máis mar na cultura galega, á vez que permiten que nos dicionarios de galego non só se poida aumentar o número de entradas con mar, senón que algunhas das existentes reflictan un patrimonio marítimo vivo e non museístico.

-A categorizaçao da música em Portugal: política, discursos, performance e investigaçao (Salwa El-Shawan Castelo-Branco) -A música na construçao do Douro Litoral: coleçao, estudo e divulgaçao de prácticas polifónicas de música da tradiçao oral em Portugal (1947-1959) (María do Rosario Pestana) -A ediçao de música impressa e a meditazaçao do fado: o caso do "Fado do 31" (Gonçalo Antunes de Oliveira, Joao Silva e Leonor Losa) -Devoçao, fartura e transgressoes na festa da Sao Gonçalinho em Aveiro (Daniel Tércio) -O baile popular no Baixo Alentejo no início do século XXI (Carla Nunes) -A música na festa da Pocariça (Carla Minelli) -Descolonizaçao do corpo e do imaginário. A reinvençao da dança na África lusófona contemporânea (Luisa Roubaud) -"Isso também é criar": os covers no repertório de músicos brasileiros em Lisboa (Chistine Dettmann) -Música y danza en el Centro Galego de Lisboa. Entre la representación de la galleguidad y la utilidad pública (Susana Moreno Fernández) -Recençoes 

O autor, Xosé Ramón Marín Martínez, presenta este traballo que contribuirá a que os nosos gaiteiros e gaiteiras teñan a man unha ferramenta que lles permita coñecer a fondo cal é o proceso de construcción da peza que constitúe a alma da gaita. Sabendo como construíla, será  entón doado manexala e adaptala ás nosas propias necesidades tímbricas e de afinación. Así pois, dende a Asociaciónde Gaiteiros Galegos agardamos que esta nova publicación que agora poñemos nas vosas mans sexa útil e contribribúa a afastar do esquecemento outro anaco do noso coñecemento tradicional.

A arte de escribir debería ser, inescusablemente, realizada sempre por persoas instruídas e capacitadas para tal fin. Neste caso é un gaiteiro o que se ve na tesitura de poñerse a escribir en torno á vida doutro gaiteiro, polo que debería considerarse –cando menos– un ousado, xa que a responsabilidade que adquire é enorme, non tratándose —ademais— de calquera gaiteiro, senón dun dos que sobresaen; dun que empezou no oficio sendo neno e que tan só a morte foi quen de facelo deixar de tocar. Si, e digo ben a morte porque Agustín Lorenzo Loroño, Agustín o Carabinero, o Gaiteiro de Catoira, deixou este mundo de vivos como el sempre dixo que lle gustaría que fose: tocando a gaita. E así foi: mentres daba as primeiras notas da alborada da festa de San Miguel, o patrón da súa propia vila, a escasos metros da súa casa. Aconteceu o 28 de setembro de 1997, cando contaba a idade de oitenta e sete anos, acompañado polo grupo que el fundara alá polo ano 1928: Brisas do Río Ulla. Vestido de gaiteiro recibiu sepultura ó son das gaitas que compañeiros e admiradores tocaron para despedilo ó xeito do que el era: un gran gaiteiro e unha grande persoa. A importancia que ten a presenza deste gaiteiro na historia da música galega é tal que, de non ter existido, é posi ble que non chegasen a crearse institucións tan emblemáticas como Os Rosales, Os Areeiras, Faíscas de Xiabre ou mesma mente Milladoiro. Todas estas figuras da música, e as conse guintes secuelas, poderían ter máis relación co Gaiteiro de Catoira da que se pode intuír a simple vista.